UL. STARY RYNEK 11

Adres : ul. Stary Rynek 11

  Kamienica pod adresem ul. Stary Rynek 11 ( obecnie ul. Stary Rynek 6 ) tak naprawdę składa się z dwóch kamienic, które zostały zbudowane na początku XX wieku. Pierwsza z nich po lewej stronie została wzniesiona prawie dziesięć lat wcześniej od drugiej.

  Wróćmy jednak do XIX wieku, gdzie według moich badań znajdowały się w tym miejscu dwie posesje pod adresem Rynek 17 i 18. Na pierwszej z nich zbudowany był dom drewniany z murowaną ścianą frontową. Na parterze znajdował się sklep i pokój z kuchnią a na poddaszu jeszcze jeden pokój. Całość była podpiwniczona. Za budynkiem była drewniana oficyna z dwoma pokojami a w podwórku drewniane chlewki oraz spichlerz. W połowie XIX wieku właścicielem tego domu było małżeństwo Wielgolawskich a od 1861 roku Jan i Teresa Bidzińscy.

Oba budynki widoczne na pocztówce z końca XIX wieku

  Na drugiej posesji pod adresem Rynek 18 znajdował się dom, który był w połowie murowany i w połowie drewniany oczywiście ściana frontowa była murowana a na parterze znajdowały się dwa pokoje z kuchniami przedzielone sienią oraz dodatkowy pokój na poddaszu. W podwórku oprócz chlewków znajdował się piętrowy drewniany spichlerz z czterema przedziałami na zboże. Przed 1842 rokiem właścicielem tego domu była Marianna Grabikowska z domu Elsner a po jej śmierci nowym właścicielem został drugi mąż pani Marianny Wincenty Wodarski. Oba domy były usytuowane szczytem do rynku a w 1876 roku miały już jednego właściciela Lejbę Unkla.

Widok udekorowanej kamienicy w 1917 roku

  Pierwsza murowana dwupiętrowa kamienica na posesji Rynek 17 została zbudowana około 1900 roku w stylu secesyjnym była zwieńczona popiersiem nagiej kobiety z rozpuszczonymi włosami. Druga murowana kamienica na posesji Rynek 18 wypełniła przestrzeń pomiędzy istniejącymi już kamienicami na sąsiednich posesjach a została zbudowana około 1909 roku również w stylu secesyjnym z asymetrycznym wykuszem połączonym z balkonami pierwszego i drugiego piętra oraz dwa półkoliste wejścia do sklepów na parterze. Elewacja była ozdobiona rzeźbami drzewa, nietoperzy oraz dwoma głowami baranów. Rzeźby głów kobiecych zdobiły również wykusz. Według wspomnień Lucjana Czerwińskiego kamienice zostały zbudowane przez piekarza Prejsa. W tym czasie w jednym z lokali z owalnym wejściem Józef Wymysłowski założył cukiernię w kolejnym lokalu z lewej strony budynku Franciszek Sulewski otworzył skład materiałów aptecznych a obok niego powstał zakład fryzjerski. Nad tymi sklepami na piętrze miało swoją siedzibę Towarzystwo Wzajemnego Kredytu założone w 1909 roku z kapitałem 14.000 rubli. Towarzystwo te prowadziło wszelkie operacje bankowe. Członkami Zarządu Towarzystwa byli: Prezes – J. Rzymowski oraz członkowie Gustaw Strupczewski i Bronisław Grzeliński natomiast Rada Nadzorcza składała się z Prezesa F. Rudowskiego oraz członków: Jan Makomaski, Samuel Konecki, Karol Reinhard, Josek Rybak i Jan Staszewski. Na piętrze znajdował się również gabinet dentystyczny Józefa Berlanda. Niemcy w czasie pierwszej wojny światowej zmienili numerację domów w całej Mławie i od tego czasu dwie kamienice połączono pod jednym numerem. W okresie międzywojennym właścicielem tej kamienicy był handlarz skórami Boruch Edelsztein. W tym czasie oprócz składu aptecznego mieściła się cukiernia „Bajka” Wacława Przeździeckiego, która wcześniej prowadzona była przez Wymysłowskiego oraz sklepy galanteryjne Aleksandra Jaroszewskiego (1928) i Beresza Cajtaka (1934) również zmienili się właściciele gabinetu dentystycznego a byli nimi Chaja Sterna i Anna Szalman-Szyrchel dodatkowo gabinet otworzył dr med. L. Józefowicz specjalista chorób wewnętrznych.

  We wrześniu 1939 roku los oszczędził kamienicę od zniszczenia i możemy ją oglądać do dzisiaj.